Með dómi Hæstaréttar Íslands í málinu nr. 599/2013 frá 6. 2. 2014, var staðfest  að H sem fékk hjartaáfall í febrúar 2010 og var með sjúkdómatryggingu hjá L ætti rétt á bótum úr tryggingunni. L hafði  ekki fallist  á bótaskyldu af þeirri ástæðu að hjartaáfallið, eins og því væri  lýst í læknisgögnum félli ekki nákvæmlega undir þá lýsingu á hjartaáfalli, sem tilgreint var í skilmálum félagsins.  H kærði afstöðu félagsins til úrskurðarnefndar í vátryggingamálum, sem staðfesti að H ætti ekki rétt á bótum.  H stefndi málinu og byggði aðallega á, að vátryggingaratburður hefði orðið í skilningi laga nr. 30/2004 um vátryggingasamninga og L hefði því alla sönnunarbyrði í málinu, samkvæmt grundvallarreglum vátryggingaréttar.  Í greinargerði L í héraði byggði L einnig

Með dómi Hæstaréttar Íslands í málinu nr. 542/2012 kvað Hæstiréttur upp úr með, að tjónþolum væri heimilt skv. 10. grein skaðabótalaga, sbr. 9. gr. laga nr. 37/1999 að biðja einhliða um mat á bótaþáttum,  samkvæmt skaðabótalögum og slík möt yrðu lögð til grundvallar bótagreiðslum, meðan þeim hefði ekki verið haggað með því að skjóta mötunum til örorkunefndar eða dómkvaddra matsmanna. Tryggingafélögin hafa hins vegar haldið því fram að slík möt hafi  ekki sönnunargildi.   H slasaðist 8. 1. 2009 er ekið var aftan á bifreið hennar.  Viðkomandi tryggingafélag neitaði bótum af þeim sökum, að H hefði ekki getað orðið fyrir varanlegu líkamstjóni við aftan á keyrsluna. Bar félagið meðal annars fyrir sig skýrslu Aðstoðar og Öryggis, þar sem höggþungi sá, sem

Með dómi Hæstaréttar Íslands í málinu nr. 542/2012  var staðfest bóta skylda Alþjóðlegar bifreiðartrygginga á Íslandi sf. vegna tjóns sem S varð fyrir þann 15. 2. 2010. Var s á leið í skólann og ók faðir hans honum. S steig út úr bílnum á móts við skólann og gekk yfir götuna. Er hann var að stíga uppá gangstéttina hinum meginn var ekið utan í S þannig að hann féll á vinstri höndina.  Í fyrstu frímínútum fór hann á næstu heilsugæslu og kvartaði yfir verk í hendina og sagði að bifreið hefði strokist við sig og var ekki skoðaður frekar. Eftir ca. mánuð leitaði S á slysadeild LSH og var þar greindur með bátsbeinsbrot. Lýsti S þar hvernig slysið hafi orðið.

G slasaðist 22. 4. 2005 í vinnu hjá G.  Þann  21. 11. 2006 hafði líkamstjónið verið metið og krafa verið gerð á réttargæslustefnda Sjóvá.  G andaðist þann 26. 11. 2006.  Krafði dánarbú hans vinnuveitanda um bætur þrátt fyrir það, á þeim grundvelli að skaðabætur fyrir líkamstjón erfðust. Í dómi Hæstaréttar Íslands málinu nr. 192/2012 var fallist á, að  bætur fyrir miska og þjáningar erfðust og einnig bætur vegna varanlegrar örorku til dánardægurs tjónþola.  Um er að ræða stefnumarkandi dóm, þar sem tryggingafélög hafa ekki fallist á það hingað til að bætur fyrir varanlega örorku (skerðingu á vinnugetu) erfðust. Í ofangreindum dómi var fallist á að slíkar bætur gengju til erfða fram að dánardægri tjónþolans.  Í nokkrum  málum, þar sem slíkt

F kól á fingrum beggja handa  í vinnu hjá L í frystilest,  þann 18. 3. 2010.  F stefndi málinu þann 4. febrúar 2011. Var L sýknað í héraði. Í Hæstarétti (hrd. nr. 472/2011) var fallist á bótaskyldu L. Í  málinu reyndi meðal annars á 23. grein a skaðabótalaga, sbr. 1. gr. laga nr. 124/2009.  Segir svo í dómi Hæstaréttar: „Kemur þá til skoðunar hvort áfrýjandi hafi átt þátt í að hann varð fyrir líkamstjóni greint sinn. Í 1. mgr. 23. gr. a skaðabótalaga segir að verði starfsmaður fyrir líkamstjóni í starfi sínu skerðist ekki réttur hans til skaðabóta vegna meðábyrgðar hans, nema hann hafi af stórkostlegu gáleysi eða ásetningi átt þátt í því að tjónsatburður varð. Hvílir sönnunarbyrði um það