Mán - Fös: 8:00 - 16:00
Lokað um helgar
Nethylur 2B,110 Reykjavík
568-1245

FRÉTTIR

Sjúkdómatrygging

Með dómi Hæstaréttar Íslands í málinu nr. 599/2013 frá 6. 2. 2014, var staðfest  að H sem fékk hjartaáfall í febrúar 2010 og var með sjúkdómatryggingu hjá L ætti rétt á bótum úr tryggingunni. L hafði  ekki fallist  á bótaskyldu af þeirri ástæðu að hjartaáfallið, eins og því væri  lýst í læknisgögnum félli ekki nákvæmlega undir þá lýsingu á hjartaáfalli, sem tilgreint var í skilmálum félagsins.  H kærði afstöðu félagsins til úrskurðarnefndar í vátryggingamálum, sem staðfesti að H ætti ekki rétt á bótum. 

H stefndi málinu og byggði aðallega á, að vátryggingaratburður hefði orðið í skilningi laga nr. 30/2004 um vátryggingasamninga og L hefði því alla sönnunarbyrði í málinu, samkvæmt grundvallarreglum vátryggingaréttar.  Í greinargerði L í héraði byggði L einnig á, að H hefði leynt L upplýsingum um heilsufar sitt, er hann tók trygginguna og hélt því jafnframt fram, eins og áður,  að hjartasjúkdómur H uppfyllti ekki skilyrði skilmálanna og krafðist sýknu. 

L var í héraði dæmt til að greiða bætur til H,  samkvæmt sjúkdómatryggingunni með þeim rökstuðningi, að öll skilyrði væru fyrir því að vátryggingaratburður hefði orðið, einnig í skilningi vátryggingarskilmálanna. Þá var ekki talið að H hefði leynt L upplýsingum um heilsfufar sitt fyrir töku tryggingarinnar, eins L byggði á. Var niðurstaða héraðsdóms staðfest í Hæstarétti. 

Mál þetta sýnir að tryggingafélög taka oft á tíðum ekki með jákvæðum hætti á kröfum vátryggingartaka um bætur vegna vátryggingaratburðar og að niðurstaða úrskurðarnefndar í vátryggingamalum er oft á tíðum haldlítil. Það virðist því kosta bæði kjark og úthald að sækja slík mál á hendur tryggingafélögum. Er ljóst að oft liggja tjónþolar óbættir hjá garði í slíkum málum og láta ekki reyna á rétt sinn.