Með dómi Héraðsdóms Reykjavíkur, 10. mars 2015, í málinu nr. E-3376/2013, var staðfest, að B sem varð fyrir alvarlegum líkamsáverkum,  er hann var að tendra skottertu 1. janúar 2013, rétt eftir áramótin, ætti rétt á bótum frá seljanda skottertunnar Slysavarnarfélaginu Landsbjörgu, vegna slysaáverkanna, en B missti meðal annars sjón á öðru auga. B gerði kröfur um bætur á hendur tryggingafélagi SL, á grundvelli laga um skaðsemisábyrgð nr. 25/1991, en samkvæmt lögunum eru framleiðendur og seljendur vöru bótaskyldir, ef tjón verður af ágalla á hinni seldu vöru. Verður tjónþoli að sanna ágallan og að orsakasamband sé á milli líkamstjónsins og ágallans. Byggði B á, að skottertan hafi verið haldin ágalla og einnig að hún hafi sprungið og skot úr henni farið

Í málum þar sem skuldari ber fyrir sig að krafa á hendur honum sé fyrnd, reynir yfileitt á hvert sé „uppaf fyrningarfrests“. Kröfur hafa mislangan líftíma og skiptir þá máli frá hvaða tímapunkti  ber að telja. Vegna þess langa tíma  sem Sjúkratryggingar Íslands taka til að afgreiða þau mál, vegna líkamstjóns vegna læknamistaka sem þangað er skotið,  hafa tjónþolar þegar málum er loks lokið þar á bæ oft talið,  að vonlaust sé að halda áfram með málin. Á þetta reyndi í dómi Hæstaréttar Íslands í málinu nr. 53/2016 frá 10. 11. 2016, en svo segir í  fororðum Hæstaréttar:  „Ágreiningur aðila laut að því hvort krafa A á hendur Í, til greiðslu bóta vegna líkamstjóns sem hún varð fyrir í fæðingu

R var bifreiðarstjóri hjá Eimskip og fór með byggingarvörur til fyrirtækis í Hveragerði. Er R var að losa festingar og borðastrappa sem héldu vörunum/búntum  á pallinum, er eitt búntið féll á R,  þannig að hann slasaðist alvarlega og hefur verið óvinnufær síðan. Varð slysið með þeim hætti, að starfsmaður fyrirtækisins sem móttók vörurnar hóf að afferma vörurnar með lyftara. Rak hann lyftarann í eitt bútnið sem var um 200 kg. að þyngd þannig að búntið féll á R. Fyrirtækið í Hvergerði mótmælti því að lyftarinn hafi valdið líkamstjóninu. Einnig neitað Eimskip sök Bæði Eimskip og fyrirtækið voru krafin um bætur vegna líkamstjóns R á grundvelli 17. greinar laga nr. 46/1980 og á grundvelli annarra réttarreglna um flutninga og öryggisreglur um

R var bifreiðarstjóri hjá Eimskip og fór með byggingarvörur til fyrirtækis í Hveragerði. Er R var að losa festingar og borðastrappa sem héldu vörunum/búntum  á pallinum, er eitt búntið féll á R,  þannig að hann slasaðist alvarlega og hefur verið óvinnufær síðan. Varð slysið með þeim hætti, að starfsmaður fyrirtækisins sem móttók vörurnar hóf að afferma vörurnar með lyftara. Rak hann lyftarann í eitt bútnið sem var um 200 kg. að þyngd þannig að búntið féll á R. Fyrirtækið í Hvergerði mótmælti því að lyftarinn hafi valdið líkamstjóninu. Einnig neitað Eimskip sök Bæði Eimskip og fyrirtækið voru krafin um bætur vegna líkamstjóns R á grundvelli 17. greinar laga nr. 46/1980 og á grundvelli annarra réttarreglna um flutninga og öryggisreglur um

Með dómi Hæstaréttar Íslands í málinu nr. 165/2016 frá 27. 10. 2016 var dæmt að Alþjóðlegar bifreiðartryggingar á Íslandi væru bótaskydar vegna líkamstjóns sem E varð fyrir, er ekið var á hann þar sem hann var á hjóli sínu eftir Bíldshöfða Reykjavík , þann 9. 9. 2012. E höfðaði mál á hendur ABÍ til viðurkenningar á bótaskyldu og byggði meðal annars á dómi Hæstaréttar Íslands í málinu nr. 542/2012, þar sem dæmt hafði verið að gangandi vegfarandi ætti rétt á bótum vegna líkamstjóns sem hann hafði orðið fyrir af óþekktu ökutæki. Taldi ABÍ að dómur þessi gæti ekki verið fordæmi og að um rangan dóm hafi verið að ræða, þar sem „beina sönnun“  skorti og þörf væri á að láta

Í málum þar sem skuldari ber fyrir sig að krafa á hendur honum sé fyrnd, reynir yfileitt á hvert sé „uppaf fyrningarfrests“. Kröfur hafa mislangan líftíma og skiptir þá máli frá hvaða tímapunkti  ber að telja. Vegna þess langa tíma  sem Sjúkratryggingar Íslands taka til að afgreiða þau mál, vegna líkamstjóns vegna læknamistaka sem þangað er skotið,  hafa tjónþolar þegar málum er loks lokið þar á bæ oft talið,  að vonlaust sé að halda áfram með málin. Á þetta reyndi í dómi Hæstaréttar Íslands í málinu nr. 53/2016 frá 10. 11. 2016, en svo segir í  fororðum Hæstaréttar:  „Ágreiningur aðila laut að því hvort krafa A á hendur Í, til greiðslu bóta vegna líkamstjóns sem hún varð fyrir í fæðingu