Tryggingarvik, grein birt í Morgunblaðinu í apríl 2020.
Það er ófrávíkjanleg regla í skaðabótarétti (líkamstjónarétti), að sá sem sækir bætur á hendur tjónvaldi (vátryggingafélagi) beri sönnunarbyrði, sem tjónþoli, um hvaða líkamstjóni hann hafi orðið fyrir í bótaskyldu slysi, til dæmis þegar um umferðarslys er að ræða. Og þó tjónþolinn eigi, samkvæmt grundvallarréttindum, að hafa forræði á sönnunarfærslu vegna sönnunarbyrði sinnar, svo sem að ráða því, að líkamtjónið verði metið af hlutlausum matsmönnum, hefur hann það ekki lengur, eins og framkvæmdin (praksísinn) er hér á landi í dag og hefur verið undanfarin ár. Með 10. grein skaðabótalaga, sem sett voru þann 19. maí 1993, var báðum aðilum líkamstjónamáls heimilt að leita til örorkunefndar til ákvörðunar á miska og varanlegrar örorku vegna afleiðinga slysa. Varð það fljótlega meginreglan, að tjónþolar